ır bu anlama hali, insan birden dönüşüveriyor. Kızım minicik kafasını göğsüme yasladığı anda değişti bütün dünyam. Nedense hemen "ya yavruma bir sey olursa" düşüncelerine daldım. Biraz da hamilelik sonrası depresyon da bu düşünceyi tetiklemiş olabilir ama insan hemen annesi ile yaşadığı bütün tartışmaları düşünüyor ve aslında nasıl da annesinin her zaman ama her zaman kendisi için en iyiyi istediğini çok çok daha iyi anlıyor. "Anneciğim seni çok seviyorum!" Hamile iken kızımla bir bütündüm. Son zamanlarda da biraz bencilce bir duygu belki ama benden ayrılacağı için biraz hüzünlenmiştim. Tabiiki onu nihayet görebileceğim duygusunun verdiği heyecan bu burukluğu bastırıyordu. Ve nihayet kızım kollarımda, onu ilk tutuşum, ilk emzirişim, doyduktan sonra pıt diye başını göğsüme yaslaması ve daha sonra orada uyuması, ayaklarının üzerimden yere doğru uzanışı...Kızım 5,5 aylık ama şimdiden ne çok anısı oldu, inanamıyorum.
Hep söylerlerdi, insan hep iyi anlarını hatırlıyor, zorlu anlar hemen unutuluveriyor diye, doğruymuş. Ben hep doğumdan önce kendimi hazırladım sanırdım ama böyle bir maratona yaşamadan insanın kendisini hazırlaması çok zormuş. Canım kızımın dünya ile yeni karşılaşmasının verdiği şaşkınlıkla bize bayağı zorlu bir üç ay yaşattı, tabii kendine de...
2,5 aylıkken eliyle esyaları kavramaya başladı. İlk tutmaya çalıştığı oyuncağı resimdeki çıngırağı. O zamanlar hala eli için çok büyüktü ve kavraması gelişmemişti ama tutmaya çalışması bile çok guzeldi. Şu anda tutup başından aşağı hızla sallıyor. Bebeklerin gelişim hızı gerçekten inanılır gibi değil. İnsanoğlu bu hızla ilerleseydi, Arif(AROG)'in düşleri gerçek olurdu. Ellerinin ve ayaklarının kesfi de görülmeye değerdi. Sanı
rım 3-3,5 ay civarlarıydı. O kadar değişik bakıyordu ki ilk başlarda, hareket yeteneklerini, kendi vücudunun bir parçası olduklarını anlamaya çalışır gibi. Hala da elleri ile bir oyuncakmışçasına oynuyor, ayakları da çok hoşuna gidiyor. Oyuncak çoraplarını çok seviyor, yakın zamanlarda da neredeyse ağzına sokmaya başladı ayak parmaklarını... Gitgide bana sarılışı da anlamlı hale geldi, omuzlarımı, yakamı daha sıkı tutar oldu. Gülümsemeleri gülücüklere, gülücükleri kahkahalara dönüştü."Yüzünden ve içinden hiç eksik olmasın gülücüklerin canım kızım!"
Kızımın gittiği ilk doğumgünü arkadaşı Ela'nın doğumgünüydü. Zorlu günlerden sonra bu günde nispeten akıllı durma
sına hem şaşırmış hem de sevinmiştim. Çocukların gücü olsa gerek... O kadar çok çocuğu bir arada görünce inanılmaz ilgisini çekti, ben de o günden sonra haftada bir de olsa çocuklarla birlikte zaman geçirmesini sağlamayı düşündüm. Daha erken diyenler var, bence değil çünkü kızım da öyle düşünmüyor. Her çocuğun kendisine has bir gelişim süreci vardır. Buna gönülden inanıyorum. Bu yüzden kızımı gözlemlemeye devam ediyorum.
Karnının üzerinde durmayı hiç sevmiyor kızım, kaslarının gelişimi için önemli olduğunu bildiğimden
doğduğundan beri çeviriyorum kızımı yüz üstü fakat bir dakikayı bile bulamamıştık kendisiyle. Oyuncaklar, oyun halısı hiç biri kar etmemişti. Fakat 5 aylık olduğunda artık çok daha rahat durmaya başladı yanda da ilk kez bir kaç dakika durduğu bir fotoğrafı var. Mutlu bir andı ikimiz için de.Tam olarak 5 ay 3 hafta geçti ve daha hatırlayamadığım bir çok ilki vardır eminim. Bu blogu yazma amacım da anlarımızı kaydetmek, sizlerle paylaşmak, yorumlarınızla çoğalmak. Yarın (15 Aralık 2008) yaklaşık 6 aydan sonra işe başlayacağım. İçimde tahmin edilebilen inanılmaz bir ağırlık var ama bunu da güzel yaşayacağımıza inancım sonsuz. Çünkü kızımı çok seviyorum ve biliyorum ki o da beni çok seviyor!
0 yorum:
Yorum Gönder