Bu olayı ancak şimdi yazabiliyorum ama yaklaşık 2 hafta önceydi. Her ne kadar 5. aydan sonra elimdeki elmayı ya da armutu ağzına tutuyordum, o da iştahla emiyordu ama ilk ciddi yemeğini 5 ay 2 haftalıkken hazırladım. Meyveden mi başlayalım, sebzeden mi araştırmasının sonucunda sebzeden başlamaya karar verdim. Tatlı olanı her şekilde yiyeceği argümanı daha doğru geldi. Sebzeleri buharda pişirdim ve çatalla ezdim, pişirme suyu ile de biraz sulandırdım. 
Mama sandalyesine oturttum ve ilk kaşık... hoooop... ve ağzında. Beklediğim ya da okuduğum gibi dili ile dışarı itme refleksi kaybolmuş gibiydi, buna çok sevindim. Ama daha sonra maalesef erken konustuğumu anladım. Bazen düşünüyorum sadece bana mı oluyor yoksa bütün annelere mi? Ne zaman aklımdan olumlu bir durum geçirsem, Derin hemen tersi bir hareket yapıyor. Anlaşıldığı üzere daha sonraki öğünler aynı heyecanla devam etmedi. O gün süt dışında başka bir besinin ağzına girmesi ve onu emmek yerine damağı ile ezme hareketi ile sindirmesinin verdiği heyecandı bizim bızdığı hapur hapur yedirten. Sonraki öğünlerde bu iyice kesinleşti. Başlarda zorlamadım, mızmızlandığı anda bıraktım zaten yediği sayılı kaşıktı. Fakat günler ilerledikçe ve doktorumuz iki hafta sonra bir küçük kase sebze çorbası içebilir hedefini koyduktan sonra biraz daha ısrarcı olmaya karar verdim. Yine ağlatarak yedirmiyorum ama türlü şaklabanlıklar yaptığımı itiraf ediyorum. Sadece ben de değil o sırada kim yanındaysa, bakıcısı, babası, hal
ası vs. Sevdiği bazı çocuk şarkıları da var arada onları çalıp biraz dinlendiriyorum sonra bir iki kaşık daha vermeye çalışıyorum. Dikkat ettiğim bence en önemli nokta bizim de yeek yediğimiz anlara denk getirmek ve hep beraber yeme alışkanlığını şimdiden edinmesini sağlamak. Çok küçük biliyorum ama önemli bir alışkanlık. Tabii işe başladıktan sonra bu konuda ne kadar ısrarcı olabileceğim, bir tek bakıcısı ile olacak, göreceğiz ama elimden geleni yapacağım.
Mama sandalyesine oturttum ve ilk kaşık... hoooop... ve ağzında. Beklediğim ya da okuduğum gibi dili ile dışarı itme refleksi kaybolmuş gibiydi, buna çok sevindim. Ama daha sonra maalesef erken konustuğumu anladım. Bazen düşünüyorum sadece bana mı oluyor yoksa bütün annelere mi? Ne zaman aklımdan olumlu bir durum geçirsem, Derin hemen tersi bir hareket yapıyor. Anlaşıldığı üzere daha sonraki öğünler aynı heyecanla devam etmedi. O gün süt dışında başka bir besinin ağzına girmesi ve onu emmek yerine damağı ile ezme hareketi ile sindirmesinin verdiği heyecandı bizim bızdığı hapur hapur yedirten. Sonraki öğünlerde bu iyice kesinleşti. Başlarda zorlamadım, mızmızlandığı anda bıraktım zaten yediği sayılı kaşıktı. Fakat günler ilerledikçe ve doktorumuz iki hafta sonra bir küçük kase sebze çorbası içebilir hedefini koyduktan sonra biraz daha ısrarcı olmaya karar verdim. Yine ağlatarak yedirmiyorum ama türlü şaklabanlıklar yaptığımı itiraf ediyorum. Sadece ben de değil o sırada kim yanındaysa, bakıcısı, babası, hal
ası vs. Sevdiği bazı çocuk şarkıları da var arada onları çalıp biraz dinlendiriyorum sonra bir iki kaşık daha vermeye çalışıyorum. Dikkat ettiğim bence en önemli nokta bizim de yeek yediğimiz anlara denk getirmek ve hep beraber yeme alışkanlığını şimdiden edinmesini sağlamak. Çok küçük biliyorum ama önemli bir alışkanlık. Tabii işe başladıktan sonra bu konuda ne kadar ısrarcı olabileceğim, bir tek bakıcısı ile olacak, göreceğiz ama elimden geleni yapacağım.Her zaman doğal besinler yenmesi taraftarıyım. O yuzden de mama vermemk için çok direndim. Şimdi de çok güzel yemekler buldum takip ettiğim bloglardan...Canım kızım inşallah sen de seversin bu güzel yemekleri. Num Num Num yapıp(şimdilik içinden tabii:) mideye indirirsin...
0 yorum:
Yorum Gönder